«Το σώμα μου σβήνει μέρα με τη μέρα, πεθαίνει. Όταν όμως αυτοσχεδιάζουμε συγκεντρώνομαι στο «μέσα μου» το οποίο ζει…Αρχικά είμαστε χώρια. Αργότερα συμβαίνει κάτι το ιδιαίτερο. Γινόμαστε ένα, είμαστε ίσοι και σε ισορροπία τότε δεν υπάρχει αρρώστια, νιώθω απόλυτα υγιής. Για την ακρίβεια ποτέ άλλωστε δεν ένιωσα τόσο ζωντανός»
Περιγραφή συνεδρίας μέσα απ’τα μάτια του Mario, ασθενούς με AIDS.
Hartley, N. (2001) On a personal note: a music therapist’s reflections on working with those who are living with a terminal illness. Journal of Palliative Care 17(3):135-141.
«Πριν να γίνει η διάγνωση (του καρκίνου), η Έλλη ήταν ένα εξαιρετικά δραστήριο και εξωστρεφές μικρό κορίτσι. Βλέποντας την να βρίσκεται διαρκώς στο κρεβάτι, ανήμπορη να κινηθεί και με διάθεση να απομονωθεί από μας ήταν πολύ δύσκολο και για μας και για εκείνη…Ήταν ένα σημείο μεγάλης αλλαγής να τη βλέπω να κάθεται στο κρεβάτι και να εκφράζεται παίζοντας στα τύμπανα μαζί σου. Όχι μόνο μπορούσε να παίξει και να εκφράσει μπλοκαρισμένα συναισθήματα αλλά επίσης αστειευόταν και χαιρόταν παίζοντας με διαφορετικούς τρόπους…Είμαι σίγουρη πως η μουσικοθεραπεία τη βοήθησε να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή της, να ανακαλύψει καινούρια ενδιαφέροντα και ταλέντα τη στιγμή που η ζωή της ήταν γεμάτη από ματαιώσεις…Πρέπει να παραδεχτώ πως αρχικά ήμουν κυνική για τη μουσικοθεραπεία αλλά ήταν τελείως λάθος να αμφισβητήσω τα οφέλη της διότι βελτίωσε πολύ την ποιότητα ζωής της Έλλης και της οικογένειάς της…»
Aπόσπασμα επιστολής μητέρας στη Nicky O’Neill, μουσικοθεραπεύτρια της τρίχρονης κόρης της .
«Μετά την εγχείρηση, βρέθηκα σ’ένα πεδίο μάχης πίσω στο Μεσαίωνα. Ήταν αμέσως μετά τη μάχη. Η γυναίκα μου καθώς και κάποιοι άλλοι στρατιώτες με ήθελαν νεκρό. Ένιωσα ότι πρέπει να πεθάνω. Το χρονικό που όλα άλλαξαν ήταν όταν πρωτοάκουσα τη μουσική. Ήταν κάτι μοναδικό. Την πρώτη φορά δεν αναγνώρισα ότι ήταν ανθρώπινη φωνή, νόμιζα πως ήταν κάποιο μεσαιωνικό πνευστό όργανο. Τη δεύτερη φορά κατάλαβα ότι ήταν ανθρώπινη φωνή, ότι ήταν ένας άλλος άνθρωπος εκεί, κάποιος που δεν ήθελε να με σκοτώσει. Θυμάμαι πως σκέφτηκα «υπάρχει ζωή». Υπήρχε κάποιος που ήθελε να επιζήσω. Υπήρχε κάποιος που όχι μόνο ήθελε να επιζήσω, αλλά με βοηθούσε να επιζήσω! Κάθε φορά που άνθρωποι μου φώναζαν, ξαναγυρνούσα στις σκέψεις του Θανάτου. Ήμουν ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε και όταν μου φώναζαν «άνοιξε τα μάτια σου» δέκα φορές την ημέρα, αγανακτούσα και σκεφτόμουν πως δεν είμαι σε τσίρκο. Αποφάσισα να μην προσπαθήσω να ανταποκριθώ σε τίποτα και ειδικά σε ό,τι μου ζητούσαν φωνάζοντας. Τα μηχανήματα που βρισκόντουσαν στο δωμάτιο, ένιωθα πως ήταν όπλα και βόμβες. Αλλά η μουσική ένιωθα πως ήταν η δική μου μουσική. Αποφάσισα να ζήσω όταν πρωτοάκουσα τη μουσική».
Περιγραφή της εμπειρίας του Herr G., όταν ανένηψε από κωματώδη κατάσταση.
Ansdell, G. (1995) Music for life. Aspects of Creative Music Therapy with Adult Clients. London: Jessica Kingsley Publishers.